home	Ines I tijdlijn
	Ines had een boekenkast. 2 planken over de heer Ollie B. Bommel, een heer van stand, van Marten Toonder. Veel planken met thrillers, veel boeken over vrouwen en feminisme. De laatste tijd kwamen er de boeken bij over de tweede wereldoorlog. Ines had een huis. Haar spullen hadden al zolang ik haar ken, zo’n 21 jaar, een vaste plek. Van stapeltjes artikelen tot oude dozen waar ze ooit de fax in kocht. Haar ‘internal map’, zoals ze dat noemde, was heilig. Als ik een zoutvaatje verplaatste had ze het door. Ines had een voordeur. Die gebruikte ze spaarzaam. Ze vond het fijn om thuis te zijn. Kon heel goed alleen zijn. De buitenwereld bereikte haar via krant, tv en internet. Ines had een oog, scherp en humorvol. Ik moest veel om haar lachen, ze zette me vaak aan het denken. Mensen kregen van haar rake dierlijke eigenschappen en aan dieren werden menselijke trekjes toegekend. Ines was trouw. - aan merken, mobieltjes, autos, en haar sigarettenmerk Time, haar handelsmerk, de androgyne sigaret die op een sigaartje lijkt. Toen het merk uit de handel ging, stopte ze met roken. -Trouw, aan denkbeelden en theorieën die ze ooit, en nog lang, omarmde. Ik haal graag conventies onderuit. Ze werd daar soms wel wat zenuwachtig van. -Trouw aan gewoontes, vaste tijden, Ik kon daar rust in vinden. -Trouw aan haar geliefde zwitserland, -Trouw aan haar vrienden en aan mij Ines had een huid. In de buitenwereld vaak wat stekelig en weerbarstig, Thuis, zacht en soepel. Ergens diep onder die huid vermoedde je altijd een veel diepere wereld. Ines had muziek. Een rechtstreekse verbinding van haar oor naar haar hart. Ook naar haar hersens. En wij hadden de muziek Altijd als ik mooie muziek hoorde, voelde ik Ines in mijn hart. In september vorig jaar hoorden we dat ze ziek was, Longkanker! de prognose was slecht. We zijn vol hoop het traject ingegaan. Ontkenning was haar niet onbekend. Het eerste wat ik deed was het opgeven van verzet tegen bepaalde zaken. Ik keek met haar naar voetbalwedstrijden, zij viel dan vaak in slaap. Als ik stiekem naar een andere zender klikte merkte ze dat onmiddellijk. Ik aaide geduldig en enthousiast elk poesje mee op straat mijn verzet tegen het huwelijk gaf ik op , 10 februari zijn we getrouwd. De eerste chemo- en immuun therapieën hadden een spectaculair effect op de tumor. Maar ze hadden ook een ander effect, longontstekingen en andere complicaties. Haar huis werd al snel haar bed in het ziekenhuis. ook daar kregen haar spullen direct een vaste plek Haar actieradius werd de grijpafstand vanaf haar bed. De ordening van spullen was haar overleving. Haar plek was op de rand van haar bed, vooral niet erin. Haar voordeur had ze niet meer, iedereen kwam maar binnen. Haar boekenkast, strips, medicijnlijsten en een dagboekje Haar huid werd broos Ze voelde zich als bijzondere diersoort waarop geëxperimenteerd werd. Haar behoefte tot zelfbeschikking was groot. Er kwam een vraag om euthanasie, ook al stond deze haar flink in de weg. Wanneer dan? Ze wilde de verkiezingen nog meemaken, ze wilde het vrouwenelftal zien spelen. In februari, in het AVL, was ze stervende, de slangen gingen er uit, de medicatie werd gestopt, Met de status 'opgegeven' verhuisden we naar zorgherberg Oostpoort voor haar laatste dagen. Die dagen werden weken, werden maanden. Ze kwam weer tot leven. Ze wilde naar huis, ze oefende traplopen Ze wilde weer autorijden. In haar eigen woorden waren er twee motortjes bezig elkaar tegen te werken. een opgaande lijn in haar beweging en wilskracht. Maar meer pijn en meer morfine. Ze wilde geen muziek, te pijnlijk mooi Ze wilde haar logeerpoes Kiwi [de poes van Anouc] niet, te pijnlijk leuk Geen spullen van thuis. Ze wilde een wereld die ze kon verlaten, maar was daar nog lang niet aan toe. Ze leek twee levens te hebben Waar de artsen haar s ochtends zagen als een stervend mens, zagen haar vrienden haar s middags als een wijs en humorvol mens, die graag beleggingsadviezen uitdeelde. Kip piri piri etend, en haring. Het was heel verwarrend. De pijn werd ondraaglijk, er kwam een scan. daaruit bleek dat de uitzaaiingen in de heup zeer groot waren. Haar behandelend arts raadde aan direct te gaan bestralen, maar andere artsen vonden dit geen optie meer. Daarmee zou ze geen dag langer winnen. Het dilemma was groot maar ze liet het erbij. Geen bestraling meer. Dit was een breekpunt. Nu de oorzaak van de pijn duidelijk was werd de medicatie aangepast en verhoogd. Pijn werd verwaarloosbaar, maar ze raakte het contact met de wereld verder kwijt. Euthanasie kwam weer in beeld Op haar laatste avond verfde ze haar haar. Ze bereidde zich voor, Ze leek er klaar voor. Thuis hield ze altijd de vogels, poezen, planten en bomen buiten nauwlettend in de gaten. In de zorgherberg heb ik daarom zakjes pinda’s in het zicht van haar bed opgehangen. Er ontstond een interessante strijd tussen allerlei vogelsoorten. Ook heb ik pronkbonen en courgettes gezaaid. De courgettes deelde ze uit aan wie ze wilde, en de pronkbonen groeiden tot aan de hemel. Ze wilde er vaak zitten. Er moest een foto van de plant op de kaart, en ze wilde er op uitkijken toen ze in mijn armen stierf. De pronkbonen liggen nu op haar kist. Ze hebben het ook zwaar. Ik heb de hele ziekenhuis en zorgherberg-periode naast haar geslapen, het was fijn dat dat kon. Het is een bijzondere en indringende tijd geweest. Ik wist niet dat liefde zo diep kon gaan Ik wist niet dat verdriet zo groot kon zijn. Het eerste muziek nummer dat Ines koos toen ze wist dat ze ging sterven, was van tori Amos… Het had voor ons een speciale betekenis.